"Tańcząca wśród marzeń" - opowiadanie Lifeisbrutal

   Miała nieodparte wrażenie, że zawsze cały świat jest przeciw niej, nie widziała tych małych czynów od ludzi, którzy troszczyli się o nią. Mimo, iż pragnęła ciepła i bliskości to odrzucała każdą napotkaną osobę, snując plany na przyszłość. Pogrążała się w świecie marzeń, coraz bardziej zapominając o tym, co ją otacza, myślała o rzeczach niemożliwych do spełnienia, te pierwsze najłatwiejsze marzenia, zakopywała gdzieś w swojej świadomości, zapominając o nich. Ludzie, którzy widzieli i poznawali ją porównywali jej osobę do osoby chorej psychicznie, która powinna być zamknięta w psychiatryku i odizolowana od innych, aby ich nie pogrążać, nie ciągnąć ze sobą na samo dno. Lecz ona wiedziała, co robi, wiedziała, że kiedy nadejdzie odpowiedni moment to się przebudzi z tego stanu błogiej nieświadomości i ujawni swoją prawdziwą osobowość i zaskoczy wszystkich, czyniąc z kompletnie niemożliwego, bardzo możliwe do spełnienia. Była również zamknięta w sobie, jej płaczu po nocach nikt nie słyszał, ani nie widział, z jakiego powodu była smutna? Nikt jej nie poznawał, chociaż już bywała w tych okolicach wcześniej, sprawiała, że małe dzieci śmiały się, bawiąc się radośnie na placu zabaw, dodawała otuchy staruszkom spacerującym po raz ostatni po parku, trzymając się za ręce. Teraz całe otoczenie opustoszało, a ci, co ją poznawali wytykali palcami i oskarżali o całe zło oraz cierpienie, które ich spotkało, dlatego też nie dostrzegała tych małych grupek osób, które się o nią troszczyły, martwiły i płakały za nią i wraz z nią. Kim była? Wy ją również prawdopodobnie znacie, może jest dla was bliska, a może tylko o niej słyszeliście, nie poznając jej bliżej. Mowa o miłości, która przynosi zarówno szczęście jak i cierpienie. Gdzieś czasami dobre chwile ulatują pozostawiając po sobie jedynie złudne nadzieje, wtedy rodzi się złość na nią, że pozwoliła nam uwierzyć w tą nieszczerość drugiej osoby, że przez nią cierpi nasza dusza i tworzą się na niej rany. Ale co miłość może? Jest tylko uczuciem, które jest niczym marzenie, tylko, że ona je tworzy, wiruje wokół nich, niczym tańcząca baletnica, niczym wiatr spadający z drzewa, gdy nadchodzi jesień. Ona nic nie może poradzić na to, że trafimy czasem na tą złą osobę, ale czy nie widzimy jej też gdzieś indziej? Nie ma jej w rodzinie? Matka, która wraz z dzieckiem wychodzi na plac zabaw, żeby tworzyć piękne wspomnienia, czyż ona nie darzy właśnie miłością swojej pociechy? Czy rodzeństwo, czasem sprzeczające się ze sobą, nie posiada również więzi, która jest spowodowana miłością braterską czy siostrzaną? Ona zawsze będzie oskarżana o największe zło, będziemy widzieć w niej więcej wad niż zalet, czasem możemy powiedzieć, że nie istnieje, ale się jej nie pozbędziemy. Zawsze gdzieś będzie krążyć, zamyślona, pogrążona w swoich marzeniach i planach. Będzie starała się upominać o swoje, najbardziej zgryźliwemu człowiekowi będzie dokuczać, byleby tylko zmienić jego podejście do życia. Miłość jest ciężka, potrafi też kłamać mimo, że tego nie lubi. Jeśli jest załamana nie dojrzymy jej, nawet ona potrafi zmienić siebie w nienawiść, można powiedzieć, iż jest bipolarna, posiadaczka dwóch twarzy. Dwa różne oblicza, które dzieli niewielka linia, taka mała niewidzialna, którą przez nieuwagę można przekroczyć. Zastanówmy się, czy chcemy na nią narzekać, krzywdzić ją, wyżywać się za wszystkie nieszczęścia i sprawić, żeby zaczęła zanikać a zamiast niej ma pojawić się jej drugie oblicze, które może siać spustoszenie. Pomyślmy ile wynika z nienawiści, ludzie, którzy nienawidzą wiary innych zabijają się nawzajem, nienawiść wobec ludzi, którzy mają więcej pieniędzy może sprawić, że zamienią się w złodziei. Nienawiść wobec ludzi, którzy myślą inaczej kończy się szykanowaniem. Nie musimy od razu wszystkich darzyć miłością, czyli nią, ale nie pozwólmy by ona zmieniła się w nienawiść, maszynę zdolną do zgładzenia ludzkości. Więc pozwólmy jej żyć, udawajmy, że jej nie ma, niech tańczy wśród marzeń i wokół nas.